domingo, mayo 14, 2006

¿por qué?

Avanzamos con prisas pero ¿sabemos por qué? ¿es porque queremos o porque nos han contado que es lo que tenemos que hacer?. ¿queremos diferenciarnos de los demás o parecernos?. Cuando somos pequeños queremos crecer para tener poder de decisión, para poder salir, beber, votar y cuando lo somos nos gustaría no tener que tomar tantas decisiones porque no sabemos cuales son las correctas. Cuando somos adolescentes obramos para parecernos a nuestro entorno próximo, si bebemos se nos acepta, con lo que estamos intentando parecernos al resto, cuando crecemos si tenemos un coche, una pareja se nos acepta. En cuanto no tenemos algo de eso hay gente que te pregunta ¿cuándo te echas pareja? ¿todavía no tienes“cualquier cosa”? Seguimos avanzando velozmente para conseguir lo que supuestamente tenemos que conseguir, y muchas veces sin preguntarnos que es lo que queremos. Cuando nos lo preguntamos puede que desconozcamos las respuestas. Somos unos insatisfechos porque cuando conseguimos algo de lo que queremos suele pasar que no nos detenemos a paladearlo ya que siempre hay algo que nos falta. Si no tenemos algo que los demás sí tienen queremos obtenerlo con lo que se puede deducir que lo que queremos es parecernos a ellos, pero también queremos tener algo que los demás no tengan, con lo que tendemos a la diferenciación, a destacar. Nos dicen que tenemos que obtener y nos presentan personajes a los que admirar, pero quien nos asegura que ellos estén satisfechos. ¿cuál es el opio que nos dan ahora? triunfar, las marcas, las drogas. Si te repiten constantemente algo quizás se vuelva cierto para ti, que es de lo que se trata, se trata de que estés insatisfecho para que te apuntes a cursos, a gimnasios, para que atesores objetos, para que intentes ser como no eres, y no te des cuenta de que siempre habrá algo que no sabes, o algo que quieras.

3 comentarios:

Úrsula dijo...

Isto que escreveches lémbra-me a umha frase de John Lennon que dicia que o seu papel na sociedade é facer as cousas como se querem fazer, nom como a gente pensa que se debem fazer. Eu sinto-me um pouco identificada porque com case trinta anos nunca figem nada do que se espera que fagas. Nom tenho um trabalho estável, nom poderia nim por asomo mercar coche ou piso (nim quero. Basicamente fago o que quero. As unicas persoas que permito que opinem da minha vida som os meus pais, ata certo punto. Considero-me bastante feliz e tampouco tenho parelha, nim a tivem nunca...

Anónimo dijo...

Totalmente de acuerdo. De hecho la agresiva lógica capitalista lleva años dictando las fases de nuestra vida (recordemos si no que desde hace años quien marca el cambio de estación son unos grandes almacenes), estableciendo unos parámetros sociales que consideramos como "normales" a los cuales debe uno ajustarse (o tender a ello) si no quiere considerarse anormal, en el sentido estadístico del término y padecer una cierta exclusión social (agradable a veces, todo hay que decirlo).

David Sevilla dijo...

Vaya, lastima que este blog lleve tiempo sin actualizarse... a ver si la proxima vez que me pase hay algo nuevo, que me ha gustado leerlo... saludos!